Αυτοπροσδιορισμός

Στην αρχαία Ελλάδα όταν έπαιρνε κάποιος το λόγο στη συνέλευση (ή και αλλού), ξεκίναγε συστήνοντας τον εαυτό του στους συνομιλητές – ακροατές - πολίτες. Δηλαδή, έλεγε το όνομα του, την καταγωγή του και που πολέμησε ή τι έχει κάνει για τα κοινά. Επίσης, το όνομα από μόνο του, έδινε κάποια στοιχεία για τον ονομαζόμενο. Για να γίνει αυτό κατανοητό, αξίζει να σημειωθεί ότι οι αιχμάλωτοι πολέμου που στη συνέχεια γινόντουσαν δούλοι, είχαν κάποια ονόματα τα οποία στην συνέχεια τους τα άλλαζαν οι αφεντάδες τους “ώστε το όνομα να μιμείται την ουσία του πράγματος” (Πλάτων “Κρατύλος”). Μόνο ο Όμηρος έχει χρησιμοποιήσει περίπου χίλια ονόματα στα δύο έργα του, την Οδύσσεια και την Ιλιάδα. Τη σήμερον ήμερα δυστυχώς συστηνόμαστε μόνο με το όνομα μας. Έχουμε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Γιώργηδες, και άλλους τόσους Γιάννηδες, Δημήτρηδες, Νίκους κτλ. Επιπλέον, η καταγωγή μας δεν έχει καμία σημασία, γιατί λίγο πολύ όλοι πήγαμε σχολείο και λίγο πολύ όλοι “διδαχθήκαμε” τα ίδια πράγματα. Για τη συμμετοχή μας στα κοινά ή σε πολέμους, ούτε λόγος... Ακόμα και στο φλερτ όλοι λένε τα ίδια για να εντυπωσιάσουν τον/την υποψήφιο/α παρτενέρ. Όλοι έχουν κάνει μπάνιο στη θάλασσα με τα ρούχα, όλοι έχουν κάνει ταξίδια σε μέρη μαγικά, όλοι έχουν πιει τουλάχιστον ένα κοντέινερ βότκα, όλοι έχουν συμμετάσχει σε κάποιο φαγοπότι με αρνιά στη σούβλα και κοκορέτσια ξεροψημμένα, όλοι έχουν πει μία μαλακία σε κάποιον που τον πέρασαν για άλλον. Ουσία? -ΜΗΔΕΝ. Το χειρότερο? -Ξεγελάμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Και τώρα τι γίνεται? -ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ!

Ο αυτοπροσδιορισμός είναι δύσκολο πράγμα, δεν είναι σαν την καρμπονάρα που όλοι μπορούν να μάθουν να την κάνουν. Το να προσδιοριστεί το εγώ, είναι επίπονο – πρέπει να κοπούν τα ψέματα, να γίνει κριτική και ενδεχομένως να απορρίφθούν κομμάτια του εαυτού μας που είναι βαθιά μέσα μας. Επίσης, ίσως χρειαστούν γνώσεις φυσικής, χημείας, μαθηματικών, φιλοσοφίας, ιστορίας, ιατρικής και ψυχολογίας. Πώς όμως να γίνει κάτι τέτοιο, τη στιγμή που μας έχουν μάθει ότι όποιος έχει γνώσεις είναι βλάκας και μια ζωή θα τον χώνουν οι άλλοι? Ποιος θα κάνει τον κήπο? -Ο βλάκας που ξέρει από κηπουρική... Ποιος θα βάψει τα κάγκελα? -Ο βλάκας που ξέρει να βάφει... Ποιος θα ψήσει τα λουκάνικα? -Ο βλάκας που ξέρει να ψήνει...

Μέσω της παιδείας που “προσφέρεται” από το εδώ και 2.000 χρόνια ίδιο σε πνεύμα εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και μέσω της οικογένειας που είναι φορέας αυτού του πνεύματος, έγιναν όλοι να μισούν τη γνώση, τη μελέτη, τη σκέψη και την εργασία. Δεν υπάρχει πλέον ο έρωτας για την αρετή, πράγμα ΕΜΦΥΤΟ στον άνθρωπο. Φροντίζουν να τον θάβουν βαθιά μέσα μας – ακόμα και οι ίδιοι μας οι γονείς (ασυνείδητα) και έτσι δεν μπορεί κανένας να ξεχωρίσει από το πλήθος. Αυτή είναι και η αιτία της παγκόσμιας κατάθλιψης. Όταν ερωτευτούμε τη γνώση, την τέχνη και την κοινωνική δράση και επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας και τις πραγματικές του ανάγκες, τότε ίσως να κόψουμε τα ψυχοφάρμακα και τα ναρκωτικά. Ποιος αμφιβάλλει ότι το να ερωτεύεσαι είναι ωραίο πράγμα?