Ενωμένοι για την παγκόσμια αλλαγή!

http://news.in.gr/world/article/?aid=1231133359

Αυτοπροσδιορισμός

Στην αρχαία Ελλάδα όταν έπαιρνε κάποιος το λόγο στη συνέλευση (ή και αλλού), ξεκίναγε συστήνοντας τον εαυτό του στους συνομιλητές – ακροατές - πολίτες. Δηλαδή, έλεγε το όνομα του, την καταγωγή του και που πολέμησε ή τι έχει κάνει για τα κοινά. Επίσης, το όνομα από μόνο του, έδινε κάποια στοιχεία για τον ονομαζόμενο. Για να γίνει αυτό κατανοητό, αξίζει να σημειωθεί ότι οι αιχμάλωτοι πολέμου που στη συνέχεια γινόντουσαν δούλοι, είχαν κάποια ονόματα τα οποία στην συνέχεια τους τα άλλαζαν οι αφεντάδες τους “ώστε το όνομα να μιμείται την ουσία του πράγματος” (Πλάτων “Κρατύλος”). Μόνο ο Όμηρος έχει χρησιμοποιήσει περίπου χίλια ονόματα στα δύο έργα του, την Οδύσσεια και την Ιλιάδα. Τη σήμερον ήμερα δυστυχώς συστηνόμαστε μόνο με το όνομα μας. Έχουμε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Γιώργηδες, και άλλους τόσους Γιάννηδες, Δημήτρηδες, Νίκους κτλ. Επιπλέον, η καταγωγή μας δεν έχει καμία σημασία, γιατί λίγο πολύ όλοι πήγαμε σχολείο και λίγο πολύ όλοι “διδαχθήκαμε” τα ίδια πράγματα. Για τη συμμετοχή μας στα κοινά ή σε πολέμους, ούτε λόγος... Ακόμα και στο φλερτ όλοι λένε τα ίδια για να εντυπωσιάσουν τον/την υποψήφιο/α παρτενέρ. Όλοι έχουν κάνει μπάνιο στη θάλασσα με τα ρούχα, όλοι έχουν κάνει ταξίδια σε μέρη μαγικά, όλοι έχουν πιει τουλάχιστον ένα κοντέινερ βότκα, όλοι έχουν συμμετάσχει σε κάποιο φαγοπότι με αρνιά στη σούβλα και κοκορέτσια ξεροψημμένα, όλοι έχουν πει μία μαλακία σε κάποιον που τον πέρασαν για άλλον. Ουσία? -ΜΗΔΕΝ. Το χειρότερο? -Ξεγελάμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Και τώρα τι γίνεται? -ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ!

Ο αυτοπροσδιορισμός είναι δύσκολο πράγμα, δεν είναι σαν την καρμπονάρα που όλοι μπορούν να μάθουν να την κάνουν. Το να προσδιοριστεί το εγώ, είναι επίπονο – πρέπει να κοπούν τα ψέματα, να γίνει κριτική και ενδεχομένως να απορρίφθούν κομμάτια του εαυτού μας που είναι βαθιά μέσα μας. Επίσης, ίσως χρειαστούν γνώσεις φυσικής, χημείας, μαθηματικών, φιλοσοφίας, ιστορίας, ιατρικής και ψυχολογίας. Πώς όμως να γίνει κάτι τέτοιο, τη στιγμή που μας έχουν μάθει ότι όποιος έχει γνώσεις είναι βλάκας και μια ζωή θα τον χώνουν οι άλλοι? Ποιος θα κάνει τον κήπο? -Ο βλάκας που ξέρει από κηπουρική... Ποιος θα βάψει τα κάγκελα? -Ο βλάκας που ξέρει να βάφει... Ποιος θα ψήσει τα λουκάνικα? -Ο βλάκας που ξέρει να ψήνει...

Μέσω της παιδείας που “προσφέρεται” από το εδώ και 2.000 χρόνια ίδιο σε πνεύμα εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και μέσω της οικογένειας που είναι φορέας αυτού του πνεύματος, έγιναν όλοι να μισούν τη γνώση, τη μελέτη, τη σκέψη και την εργασία. Δεν υπάρχει πλέον ο έρωτας για την αρετή, πράγμα ΕΜΦΥΤΟ στον άνθρωπο. Φροντίζουν να τον θάβουν βαθιά μέσα μας – ακόμα και οι ίδιοι μας οι γονείς (ασυνείδητα) και έτσι δεν μπορεί κανένας να ξεχωρίσει από το πλήθος. Αυτή είναι και η αιτία της παγκόσμιας κατάθλιψης. Όταν ερωτευτούμε τη γνώση, την τέχνη και την κοινωνική δράση και επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας και τις πραγματικές του ανάγκες, τότε ίσως να κόψουμε τα ψυχοφάρμακα και τα ναρκωτικά. Ποιος αμφιβάλλει ότι το να ερωτεύεσαι είναι ωραίο πράγμα?

Έχουμε ευθύνη

Οι κυβερνώντες που μας καταδυναστεύουν, χωρίς εμάς σαν μάζα δεν έχουν δύναμη. Εμείς με τη σειρά μας έχουμε μεγάλη ευθύνη γιατί χωρίς αυτούς χάνουμε το νόημα της ζωής. Αντί να κοιτάμε να προάγουμε τις ζωές μας και την κοινωνία μας, προσπαθούμε να επιβληθούμε ο ένας στον άλλον, στην ουσία να αλλάξουμε ρόλους και να γίνουμε εμείς εξουσιαστές στην θέση των εξουσιαστών. Αυτό όμως δεν γίνεται. Οι πραγματικοί εξουσιαστές έχουν τράπεζες, όπλα και μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτά τα στοιχεία τους εξασφαλίζουν τη δύναμη - δυνατότητα να επιβάλλονται σε εμάς την μάζα. Όμως, ένα επιπλέον στοιχείο που χρειάζονται οι εξουσιαστές για να μας εξουσιάζουν, είναι η αμφισβήτηση από άλλους εξουσιαστές, μέλη της εξουσιαστικής τους ομάδας. Κάτι τέτοιο κάνει ακόμα πιο επιβλητική τη παρουσία τους στην μάζα. Στην κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, όταν η μάζα έχει εκλογές, οι εξουσιαστές έχουν μία "κρίση ηγεσίας" ή απλά μία θεατρική πράξη να εκτελέσουν.

Στα πλαίσια της μαζοποίησης, οι εξουσιαστές μας εφοδιάζουν με μία κοινή υλιστική παιδεία. Για να μπορούν να μας επιβληθούν, πρέπει να έχουμε τα ίδια πρότυπα με αυτούς. Μέσω της παιδείας η μάζα έχει σήμερα πρότυπα το χρήμα (τράπεζες) με κάθε κόστος (βία) και την προβολή (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης). Δηλαδή, στα μάτια της μάζας οι εξουσιαστές φαίνονται δυνατοί, γιατί ελέγχουν αυτά που η ίδια η μάζα ονειρεύεται κάποτε να αποκτήσει. Σ'αυτό το σημείο φέρουμε όλοι ευθύνη, καθώς ό,τι μας ταΐζουν το καταπίνουμε αμάσητο. Αν μπορούσαμε με μιας να ορίσουμε σαν πρότυπα την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την μόρφωση, την αξιοπρεπή εργασία, την επιστήμη στην υπηρεσία του ανθρώπου, τότε την ίδια στιγμή θα κατέρεε όλο αυτό το σάπιο οικονομικοπολιτικό οικοδόμημα. Είναι αυτό που λέει ο Ξυλούρης: αν ξυπνήσεις, θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς... μονομιάς.

Επίσης, η μάζα έχει ευθύνη γιατί ψάχνει για την ισότητα (δεν υπάρχει πουθενά στη φύση) που τα εξουσιαστικομαρξιστικά μοντέλα ευαγγελίζονται και όχι για τα ικανά άτομα που εκ φύσεως υπερέχουν της μάζας και που μπορούν να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο στην διαδικασία προόδου της κοινωνίας μας. Οι εξουσιαστές με τη δύναμή τους, διαχρονικά φέρονται να συντρίβουν και να εξαφανίζουν κάθε προικισμένο μέλος όχι μόνο της μάζας, αλλά ακόμα και της ίδιας της εξουσιαστικής τους ομάδας!!! Όταν οι εξουσιαστές (αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, συνδικαλιστές) μιλούν για ισότητα, εννοούν ισοπέδωση, την οποία έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ που φτάσαμε για να την καταλάβουμε. Η ισότητα δηλαδή η αναξιοκρατία, είναι αυτή που μας έχει κοιμήσει και ως γνωστόν όταν ο λαός κοιμάται "κάποιοι" ξαγρυπνάνε...

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου στον Εξάντα.

Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον του από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. Συγκεκριμένα, άνδρας των ΜΑΤ πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο συνάδελφος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά! Τη βάναυση συμπεριφορά των ΜΑΤ καταδίκασε απερίφραστα το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ενώ η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα. Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ' τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.

«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».

Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.

Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.

Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».

Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.

Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».

Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.

Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.

Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.

Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.

Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.

Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.

Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.

Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».

Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.

Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.

Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.

Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.

Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.

«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.

Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.

Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.

Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.

Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.

Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.

Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.

Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.

Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…

Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.

Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.

Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.

Ήμουν κωφός…

Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.

Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.

Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».

Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.

Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.

Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»

Ο κ.Καζάκης στο Σύνταγμα

Ένα κράτος εναντίον των πολιτών του!

http://alexiptwto.blogspot.com/2011/06/blog-post_4228.html
Ας ελπίσουμε ότι το καθεστώς τρομοκρατίας που πάνε να περάσουνε δε θα λυγίσει την αγωνιστικότητα των Ελλήνων πολιτών...

Θλίψη και Οργή

Με μεγάλη θλίψη και οργή, είδαμε χθες να ψηφίζονται από τους δημοκρατικά (με βάση τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις) εκλεγμένους βουλευτές μας, τα πιο αντιλαϊκά μέτρα στην ιστορία της Μεταπολίτευσης. Είδαμε τους πολιτικούς - μαριονέτες που έχουμε, να ψηφίζουν για δεύτερη(!) φορά (πέρυσι ψηφίσανε το Μνημόνιο1) ένα αδιέξοδο και καταστροφικό πρόγραμμα. Είδαμε πολιτικούς - κότες να αλλάζουν δήθεν άποψη την τελευταία στιγμή, ενώ δεν έλειψαν και οι πολιτικοί - υποκριτές που μίλησαν για εκλογές και για δήθεν επιθυμία του ελληνικού λαού είτε για επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου είτε για οικουμενική κυβέρνηση. Την ίδια ώρα βλέπαμε αστυνομικούς - προδότες να φυγαδεύουν αυτούς που προβοκάρανε την διαμαρτυρία του λαού. Βλέπαμε αστυνομικούς – αλήτες να ρίχνουν χημικά και να βαράνε αδιακρίτως, ακόμα και ανθρώπους ήδη τραυματισμένους που εκλιπαρούσαν για έλεος. Το ποτάμι όμως πίσω δεν γυρίζει. Όταν αυτό το σαθρό οικοδόμημα καταρρεύσει, θα πέσουν οι μάσκες και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά οι μαριονέτες, οι κότες, οι υποκριτές, οι προδότες και οι αλήτες. Αυτή τη στιγμή, με τις πράξεις τους μόνοι τους τρώνε τις σάρκες τους και σε λίγο θα τους βάλουμε να φάνε και τα περιττώματά τους.